ผมก็เช่นกันพอเชือกพันกันก็มักที่จะใช้มีดตัดมันอย่างไม่คิดอะไร จนวันหนึ่ง... ผมเห็นแม่นั่งแก้เชือก ที่พันกันกองโต มันยุ่งชนิดที่ว่า ชาตินี้คงไม่สามารถกลับมาเป็นเส้นตรงได้เหมือนเดิม ผมเห็นแม่นั่งแก้ทุกวัน วันละนิดละหน่อย พอเบื่อก็ไปทำอย่างอื่น ทิ้งกองเชือกกองไว้ แล้วก็กลับมานั่งแก้อีก จนผมรำคาญ และคิดว่า ทำไมแต่ต้องทนกับกองเชือกไร้สาระพวกนี้ เลยบอกแม่ว่าเอามีดตัดมันออกเถอะ...
นั่นแหละผมถึงได้เข้าใจเมื่อแม่ตอบว่า... “เวลาที่เชือกพันกัน เขาห้ามใช้มีดตัด ต้องแก้ออกให้ได้ เพราะเชือกเป็นเส้นเดียวต่อให้พันกันยุ่งแค่ไหนก็แก้ได้ ถ้าแค่เชือกพันกันแค่นี้ลูกแก้ไม่ได้ แล้วต่อไปจะแก้ปัญหาอะไรในชีวิตได้ ลูกก็จะแก้ปัญหาสุ่ม ๆ เหมือนที่ใช้มีดตัดเชือกนั่นแหละ …ถ้าลูกไม่อดทนแก้เชือกด้วยมือตัวเอง ค่อย ๆ แกะวันละนิดละหน่อย แค่นี้ทำไม่ได้แล้วจะไปทำอะไรได้ ไม่มีอะไรยากไปกว่าความอดทนของคนหรอก...”
หลังจากนั่นอีก 3 วัน ผมเห็นขดเชือกเส้นสวยเป็นระเบียบแขวนอยู่ ผมมองอย่างทึ่ง แม่ยิ้มอย่างภูมิใจ เรื่องนี้ทำให้ผมรู้ว่า
การที่ผมใช้มีดตัดเชือกพันกันอย่างไม่คิดอะไร เสมือนหนึ่งเมื่อมีปัญหาเกิดขึ้นจริง ๆ แทนที่จะแก้ปัญหาผมกลับใช้วิธีการหนีปัญหาเพราะง่าย หากแต่ถ้าเราตั้งใจแก้มัน มีหรือจะไม่มีทางออก แพ้บ้าง ชนะบ้างเป็นเรื่องปกติ จะได้ “ล้มเป็นลุกเป็น” การเกิดมาในโลกนี้ เราต่างต้องพบกับปัญหา และปัญหาสร้างความทุกข์ เราต้องพยายามผ่านปัญหาไปให้ได้... ผมไม่เคยซ้ำเติม คนที่ฆ่าตัวตายว่าเขาโง่ เพียงแต่เขาก้าวผ่านปัญหาบนโลกไปไม่ได้ เขาเลยเลือกที่จะหนีไปจากโลกนี้แทน ด้วยความขาดสติ ด้วยอารมณ์ชั่ววูบ เหมือนหนึ่งการที่เราใช้มีดตัดเชือกที่พันกัน
เมื่อวันเวลาผ่านไป ตอนนี้ผมได้รู้ว่า ชีวิตคนเราผิดพลาดได้ ความพ่ายแพ้เป็นเรื่องปกติไม่ใช่สิ่งเลวร้ายอะไรเลย... ไม่ว่าจะเหนื่อยจะท้อแค่ไหน อย่าหนีปัญหาไปเฉย ๆ นะครับ แค่บอกปัญหาว่าพักสักเดี๋ยว แล้วค่อยมาเจอกันใหม่. วันนี้แก้ไม่ได้ทั้งหมด แต่พยายามแก้ที่ละเปาะผ่อนหนักเป็นเบาลง และสักวันเราก็จะเป็นผู้ชนะปัญหานั้นทั้งหมดและประสบความสำเร็จในชีวิตได้
ที่มาบทความ www.love4home.com
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น